Jazda tym pojazdem nijak ma się do komfortu, prowadzi się go topornie, a do tego pochłania hektolitry paliwa. Same minusy? Nic z tych rzeczy. To auto ma to coś. To coś, co ciężko ubrać w słowa, a czego z pewnością brakuje współczesnym samochodom. Nie było zadania, z którym nasz dzisiejszy bohater by sobie nie poradził. Bez trudu pokonywał najbardziej katorżnicze tereny. To czołg bez działa, to radziecka duma - GAZ-69.
GAZ-69 to motoryzacyjna legenda, którą w dzisiejszych czasach można wypatrywać jedynie ze świecą. Niegdyś popularny gazik stanowił istotny element wyposażenia wojska, a po przejściu na zasłużoną militarną emeryturę stał się wielbioną przez miłośników 4x4 terenówką. Dzisiaj, z biegiem kolejnych lat, jest pożądanym oldtimerem. Jednym z nielicznych trójmiejskich właścicieli tej radzieckiej machiny jest pan Dariusz. Poznajcie historię jego łazika.
Michał Jelionek: Chcesz zostać właścicielem gazika? - Musisz być mechanikiem. Kiedyś, zupełnie przypadkowo, usłyszałem takie stwierdzenie. Tak jest w rzeczywistości?Dariusz Bimczok: Sama prawda, dokładnie tak jest. Trzeba być hobbystą i kochać to auto, bo cały czas trzeba coś przy nim robić. Sam proces smarowania tych wszystkich kalamitek nierzadko trwa nawet cały dzień. Samochód pochłania całe wiadra smaru, ale bez odpowiedniego naoliwienia ani rusz. Najwięcej pracy czeka mnie zazwyczaj na wiosnę, kiedy po przestanej zimie muszę doprowadzić gazika do porządku.
Wróćmy jednak do początku. W jaki sposób kultowy GAZ-69 trafił w pana ręce? Od najmłodszych lat kochałem militaria. Wychowałem się w Garnizonie Hel. Od dzieciństwa tam mieszkałem. Mój ojciec pływał na ścigaczach wchodzących w skład 9 Flotylli Obrony Wybrzeża. W ten sposób ta wojskowość od młodzieńczych lat we mnie kiełkowała. W pewnym momencie życia stwierdziłem, że potrzebuję czegoś wojskowego dla siebie, na wyłączność. Coś, co nazywa się GAZ-69.
Dlaczego wybór padł akurat na GAZa, a nie przykładowo na UAZa?UAZ to nie jest moja bajka. Uważam, że GAZ jest bardziej rozpoznawalny i bardziej ceniony wśród hobbystów. I tak naprawdę UAZa można było spotkać w wojsku jeszcze z 5 lat temu, a GAZów najzwyczajniej już nie ma. Dokładnie 11 czerwca 2005 roku w moje ręce trafił łazik. Auto przez wiele lat służyło w wojsku, a następnie w Nadleśnictwie Człuchów. Egzemplarz, który kupiłem był obrazem nędzy i rozpaczy. Pod moją opieką został kompletnie odrestaurowany i wyremontowany. Tak naprawdę większość elementów tego samochodu wymagało odnowienia. Musiałem wypiaskować całą ramę, wstawić nowy silnik, uszyć plandekę, a także zakupić ogumienie. Pojazd wymagał ogromnego wkładu pracy.
Wkładu pracy, a co za tym idzie - zapewne również odchudzenia portfela.Oczywiście. Auto zakupiłem za 5 tys. zł. Jednak kolejne 10 tys. zł musiałem zainwestować w doprowadzenie łazika do takiego stanu, jaki aktualnie widzimy. Dlatego też jego wartość na dzień dzisiejszy wyceniam na około 14-15 tys. zł. Auto posiada około 75 proc. oryginalnych części. W wyglądzie zewnętrznym nie zgadza się jedna rzecz - gazik powinien mieć koło zapasowe zamontowane przy bocznych drzwiach. Mój ma koło z tyłu.
Zmiany zaszły również w silniku. Jaki motor obecnie drzemie pod maską gazika?Łaziki z taśmy produkcyjnej zjeżdżały z jednostkami o pojemności nieco ponad 2 litrów. Zakupiony przeze mnie samochód nie miał oryginalnego silnika. Auto napędzał diesel, który był jednak w rozsypce. Musiałem zatem dokupić nowy motor. Ze względów ekonomicznych zainwestowałem w jednostkę wysokoprężną. Przy tak dużej masie auta i współczynniku oporu powietrza paliłby około 18 litrów. Dlatego też niewielu właścicieli łazików jeździ na benzynie. W moim egzemplarzu zamontowałem 2-litrowy silnik diesla z Mercedesa 200D generujący moc 60 KM. Auto pali około 10 litrów oleju napędowego na 100 km.
Jaką rolę w polskiej motoryzacji, polskim wojsku odegrał GAZ-69? Można powiedzieć, że to skarb, który otrzymaliśmy od naszych radzieckich "przyjaciół"?Nie dysponowaliśmy swoimi autami, które mogłyby służyć wojsku. Dopiero później zaczęto produkcję Honkerów, ale to nie ta epoka. Zaraz po wojnie królowały GAZy-67, czyli popularne Czapajewy. Poprzednika GAZa-69 produkowano jednak stosunkowo krótko. Prawdziwy wysyp nastąpił dopiero w przypadku modelu 69. Zresztą te auta były bardzo długo produkowane, bo do 1972 roku. Najpierw skręcano je w zakładach GAZ w Gorkim, a następnie w fabryce UAZa w Uljanowsku. To ciekawe, bo na jednej linii tworzono UAZy, a na drugiej gaziki. Mój łazik pochodzi z 1971 roku, czyli końcówki produkcji. Ciężko sobie wyobrazić nasze wojsko bez tych samochodów.
Auta z wojskowych koszarów trafiły w ręce miłośników off-roadu. Były tanie, proste w naprawie i ekstremalnie mocne. Idealny wybór dla fanów 4x4. Zgadza się. Na początku, kiedy auta zaczęły trafiać w ręce zwykłych kierowców, te samochody były bardzo tanie. Dopiero z biegiem lat wartość rosła. To wymarzone auta dla offroadowców. Bo tak naprawdę można było je modyfikować na dowolny sposób. Po otwarciu maski GAZa dysponuje się wystarczającą przestrzenią do zamontowania dowolnego silnika. Bez problemu można również przerobić zawieszenie. Warto zaznaczyć, że łaziki mają bardzo dobre i sprawne reduktory. Pojazd w terenie radzi sobie naprawdę świetnie. Jeżdżąc na zloty militarne do Darłowa czy Bornego Sulinowa, przekonałem się, że na tych specjalnie przygotowanych terenach nie było dla GAZa przeszkody. Dopóki koła łapią przyczepność - to nie ma na gazika mocnych.
Na początku rozmowy wspomnieliśmy o czasie, który trzeba poświęcać łazikowi przy wszelakich - mniejszych bądź większych - naprawach. Z czym jest największy problem?Nie jest tajemnicą, że wrogiem leciwych aut jest korozja. Blacha swoje przejeździła i siłą rzeczy z biegiem lat atakowana jest przez rdzę. Dlatego najważniejsza jest konserwacja, głównie podwozia i elementów jezdnych. Bo tak naprawdę nie jeżdżąc w okresie zimowym i nie mając styczności z solą drogową, przy dobrze zakonserwowanej karoserii, nic złego nie powinno się dziać.
Jak się prowadzi taki pojazd?Trzeba się przyzwyczaić do kierowania tym samochodem. Jest to w pewnym sensie wyzwanie. Co prawda mój łazik nie ma oryginalnej kierownicy, bo, niestety, takowa nie była dołączona do zestawu. Wstawiłem niewielkie, poręczne "kółko" z małego fiata. Dzięki czemu auto prowadzi się nieco łatwiej. Samochód, jak wiadomo, szybko nie pojedzie. Auto wyposażone jest w hamulce bębnowe, czyli tzw. spowalniacze. Także rozpędzanie się łazikiem jest wielkim ryzykiem. Średnia prędkość podczas podróży to około 70 km/h. Przy tak nieprecyzyjnym układzie kierowniczym - to zdecydowanie wystarczająca i zadowalająca prędkość. GAZ sprawnie się przemieszcza, dojedzie gdzie trzeba. Minusem jest też hałas panujący w kabinie podczas jazdy, ale po jakimś czasie można się do tego przyzwyczaić. Osoby, które miały okazję sterowania takim pojazdem, wiedzą, że to jednak czysta przyjemność.
GAZ-69 to z pewnością auto należące do tych z serii: w każdym momencie mogę zrobić psikusa mojemu panu. Gazik lubi się buntować?Miałem kiedyś taką sytuację, w której łazik odmówił posłuszeństwa w najmniej odpowiednim momencie. Przejeżdżając wiaduktem w Pruszczu Gdańskim, nagle zauważyłem, że podczas wciskania hamulca zaciski nie odpuszczają. W pewnym momencie, na samym szczycie wiaduktu, auto zblokowało się kompletnie. W efekcie czego zakorkowałem pół miasta. Zadzwoniłem po drogówkę, żeby w jakiś sposób udrożnili ruch. Postukałem, popukałem młoteczkiem w odpowiedni punkt i jakoś udało się zjechać. A na deser policjant chciał mi wlepić mandat. Więc zapytałem, za co? Przecież auto ma prawo się zepsuć. W końcu, po długim namyśle, funkcjonariusz odstąpił od nałożenia kary. Przyznam szczerze, że wtedy nie było mi tak do śmiechu.
Oldtimery, youngtimery, ale również samochody współczesne. Jesteś właścicielem niesztampowego i nieprzeciętnego pojazdu z ciekawą historią? Pochwal się swoją perełką i zgłoś się do nas. Wyślij krótki opis auta z załączonym zdjęciem na adres e-mail: moto@trojmiasto.pl
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy